Zanim zadzwonisz do muzyka i zaprosisz go na występ…

Zainspirowany i zaskoczony treścią setek maili jakie otrzymałem w ostatnich dniach po niewątpliwym sukcesie irlandzkiego księdza Ray’a Kelly’ego, który zaśpiewał na ślubie pewnej pary młodej utwór „Hallelujah” Leonarda Cohena, a także zaintrygowany historiami moich kolegów muzyków i nie tylko muzyków, postanowiłem poruszyć temat wydawać by się mogło oczywisty. Doświadczenia pokazały, że oczywisty nie nie jest, więc pozwolę sobie wystosować list otwarty do par młodych, organizatorów eventów, koncertów, czy też właścicieli klubów muzycznych.

Drogie pary młode, organizatorzy ślubów, eventów, recitali, koncertów.
Drodzy właściciele pubów, restauracji, hoteli, czy klubów muzycznych.

Muzyk, artysta, fotograf, makijażysta, fryzjer, żeby móc uświetnić swoją obecnością wyjątkowe wydarzenie jakim jest Wasz ślub, event, impreza, już od dziecka leżał i pachniał, a dobre różowe wróżki smyrały go swoimi skrzydełkami tam gdzie sobie zażyczył.
Talent spadł na niego z góry razem z wiosennym deszczem i tak mu zostało do dziś.
Nie musiał go pielęgnować, uczyć się gam rozcinając non stop jakiś palec na strunach gitary, czy skrzypiec.
Nie zdzierał sobie gardła podczas lekcji śpiewu, które oczywiście miał za darmo, bo wszystko w życiu miał za darmo.
Nie spędzał wielu godzin na łonie natury ucząc się metodą prób i błędów fotografowania.
Artysta to szczęściarz na którego łaska losu spływa jak miód spływający po przełyku.
Sprzęt który posiada, instrumenty muzyczne warte wiele, czasami kilkadziesiąt tysięcy, mikrofony, aparaty fotograficzne wygrał na loterii, albo znalazł na śmietniku, bo jak wszyscy wiemy te ze śmietników się wysypują i nic, tylko brać.

Wiadomo, że w obdartych łachmanach nie wyjdzie na scenę, bo wprawiłby w konsternację publiczność i zniesmaczył sporą jej część narażając się na nieprzychylne komentarze już podczas występu i później w internecie. A już nie daj Boże dwa razy pokaże się na scenie w tym samym.
Musi błyszczeć, zaskakiwać, tego się od artysty oczekuje, dlatego idzie do krawcowej, albo sklepu z marynarkami w cekiny i butami z czerwoną podeszwą i dostaje je w prezencie, bo przecież to zupełnie oczywiste, że w sklepach dostaje się produkty za darmo.

Ponadto każdy artysta ma swój prywatny odrzutowiec, który z prędkością światła zabiera go w dowolne miejsce występu w Polsce. Z Gdańska do Krakowa w minutę. Nie musi spędzać wielu godzin w trasie, ryzykując, że z tej trasy nie wróci, bo np. TIR w niego wjedzie. Ma odrzutowiec, więc problem wielogodzinnych podróży i setek kilometrów na polskich, najlepszych w Europie drogach go nie dotyczy. Jakby tego było mało ów odrzutowiec posiada najnowocześniejszą na świecie technologię napędu i zamiast wlewania benzyny, wystarczy się uśmiechnąć ładnie do silnika i ten wskakuje na takie obroty, że zanim człowiek skończy się uśmiechać już jest na miejscu :)

Artysta to też najwytrzymalsze stworzenie na świecie. Na scenie musi być wrażliwe, poruszać serca, wzruszać do łez, widzieć rzeczywistość w taki sposób w jaki nie widzą jej przeciętni Kowalscy i malować obrazy słowem, muzyką, fotografią. Natomiast poza sceną, po występie może spać w kartonie pod mostem ( porządny karton na poczcie jakieś 20 zł. Papier do pakowania, którym można się przykryć z 10 zł. Do tego bilet tramwajowy jakieś 4 zł, żeby pod most dotrzeć ) i delektować się zgiełkiem miasta, ale przede wszystkim tętniącego życiem mostu. Może nawet napisze piosenkę o moście, w końcu jest wrażliwy na otaczającą go rzeczywistość.

Jak już artysta się wyśpi w kartonie i wykąpie w pobliskim ścieku, wtedy znowu wsiada do swojego odrzutowca i pędzi z prędkością światła na kolejny występ w marynarce, czy sukience z cekinów i butach z czerwoną podeszwą, ale już innych, nowych, które dostał za darmo, żeby w internecie go nikt nie obsmarował, że ma tylko jedną marynarkę i jedne buty w których wciąż występuje.
Jedzie dalej w Polskę, by spełniać swoje marzenia, marzenia innych i zagrać tylko dla przyjemności pięćdziesiąty koncert w ciągu jednego lata.

Kiedy kończy się sezon i zbliża się zima na którą miał zarobić w ciągu lata tak jak rolnik, artysta wraca do swojej rodziny, do kochanych dzieci z którymi nie spędzał weekendów, nie jadł wspólnych obiadów w Niedzielę i mówi im…”Spędziłem piękne lato w trasie, było cudownie, śpiewałem, grałem, robiłem zdjęcia z pasją. Codziennie uśmiechałem się do silnika i zabierał mnie gdzie tylko chciałem. Jestem taki szczęśliwy…”

Na co dzieci : „Ale my jesteśmy głodne”

Artysta odpowiada: „Moje drogie, najedzcie się tak jak ja się najadłem, pasją i przyjemnością jaką z niej czerpię – smacznego”